"Mutlu Olma Sanatı" Kitabından Alıntılar
“Dünyaya mutluluk ve zevk beklentisiyle adım atarız.
Buna karşın mutluluk ve zevk
hep uzaklarda görünen bir ilüzyon, ıstırap ve acı ise gerçektir.
Bu yüzden mutluluk beklentisiyle yaşamak yerine yalnızca
daha az acı çekilen bir durum beklenmelidir.”
Nitekim kader yalnızca sahip olduğumuz ve edindiğimiz bütün her şey üzerinde değil, aynı zamanda kolumuz ve bacağımız, gözümüz ve kulağımız, hatta yüzümüzün ortasındaki burnumuz üzerinde bile tartışmasız bir hakka sahiptir.
Dünyadaki en iyi şeyin acısız, sakin, tahammül edilebilir bir varoluş olduğunu kabul ederiz.Böylece onun değerini biliriz ve bunu hayalî zevklerin huzursuz özlemiyle ya da aslında tümüyle kaderin elinde olan belirsiz bir geleceğe ilişkin ürkek endişelerle mahvetmekten kaçınırız; istediğimiz gibi mücadele etmeyi arzu ederiz.
İstemenin sonu gelmez açlığına yenilen insandan söz eder Schophenhauer. Freud bu formülasyonu alıp haz ilkesi ile gerçeklik ilkesinin çatışmasına çevirir.
“Tasarım olarak dünya bir yanılsamadır. Onun arkasında, mutlak, değişmez, sonsuz ve sınırsız isteme yatar.”
Haz ve tutkularının kölesi olan, ulaştığı noktayla yetinmeyip
hep daha fazlasını isteyen kişi nasıl mutlu olacak?
Sonunda ıstıraba ve can sıkıntısına düşer.
Kişinin yaşadığı böyle bir dünyayı iyi diye nitelendirmesi mümkün müdür?
Comments