Kaybeden bir çocuğum ben. Her şeyini en başta kaybeden biriyim işte.
Kumara oturan insanın oturduğu an kaybedişi gibi. Her zerreme kadar kaybettim. Ben kendi dünyamda kaybettim.
Önce bütün yeşiller soldu. Bahçem darmadağın oldu. Olsun dedim. Evim var. İçinde birçok şey var.
Sonra eşyalarım yok oldu. O çok kıymet verdiğim değerli malzemeler, yaşamımı renklendiren, renkli her şeyimi kaybettim. Sonra dedim, ısınacak barınacak ihtiyaçlarımı karşılayabilecek her şeyim var. Birkaç renk olmasa da olur. Ama nerden bilebilirdim ki kayıpların art arda olduğunu. Kaybetsem de çocuğum ben. Peki ya sonra? Sonra evimdeki sıcaklığı kaybettim. Huzurum mutluluğum yok oldu. Yine olsun dedim. Karnımı doyuracağım bir çatım olsa yeter. Temel bir ihtiyaçtı çünkü bu.
Gidenlerin arkasından üzülmekle o kadar vakit harcadım ki; dolabımın bomboş olduğunu fark edemedim aç kalmadan. Bu sefer olsun diyemedim, başımı sokabildiğim bir evim olduğu için sevinemedim. Sonra o da bıraktı beni. Ben o evin çatısını, kolonlarını, duvarlarını kaybettim. Ben işte o an gerçekten kaybettiğim farkına vardım. Ben kaybeden bir çocuk oldum. Her şeyini kaybeden bir çocuk. Önce bahçem; etrafımda hayatıma renk katan her şey herkes gitti benden. Arkadaşlarım beni anlamıyorsun, dedi, gitti. Dostlarım gitmeliyiz, dedi, gitti. Tanıdığım ne varsa kim varsa hepsi bir bahane uydurdu gitti. Sonra evin sıcaklığı, huzuru gitti. Ben bununla o kadar meşgul oldum ki bana ihtiyacı olup benle ilgilenmeye çalışan yemek gibi içmek gibi ihtiyacım olan annem gitti. Her şeyimin gittiğini sandığım o an kaybetmediğim tek şeyi o çocuk ellerimde tutamadım. Babamı da kaybettim. Evin duvarları da yıkıldı. Üzerindeki her şeyi; bütün anıları fotoğrafları yanına alarak yıkıldı. Kendiyle beraber her şeyi yıktı.
Anılarımı da kaybettim.
O zaman da, babamın gittiğinde her şeyin bittiğini anladım. Her şeyin o duvarlar sayesinde bir değer kazandığını anladım. Sonra o eski ve sağlam ev dayanamadı depremlere. Onlar da gitti işte. Kaybetmeye başlayınca ardı geliyordu zaten. Bir çocuk hep kaybetmişti işte. Kaybeden bir çocuktum ben.
Comments